Charyzmat Ruchu  Światło-Życie

Charyzmat Światło-Życie, czyli: charyzmat metody owocnego działania. Formuła Fos-Dzoe, Światło-Życie, postulująca jedność poznania i działania w człowieku, wskazuje na prawdziwą wolność człowieka, która polega na dobrowolnym poddaniu się wymaganiom prawdy – w myśl słów Chrystusa: „Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8,32). Realizowanie tej wolności w człowieku, jako podstawowy postulat pedagogii Ruchu, prowadzi do wychowania Nowego Człowieka i do rozwiązania kluczowego problemu współczesnego świata, zagrożonego wielorakim rozdarciem, przede wszystkim w samym człowieku.

Charyzmat ewangelizacji, czyli: odkrycie źródła i fundamentu. Jasna świadomość, że celem pierwszej ewangelizacji jest doprowadzenie do osobistego przyjęcia Chrystusa jako swojego Pana i Zbawiciela, co stanowi źródło i fundament całego życia chrześcijańskiego, jest szczególnym darem otrzymanym przez Ruch.

Charyzmat „ewangelii wyzwolenia”, czyli: charyzmat głoszenia Ewangelii z mocą. Dostrzeżenie istotnego, wewnętrznego związku pomiędzy ewangelizacją a wyzwoleniem jest szczególnym charyzmatem Ruchu Światło-Życie, co wyraża się w podejmowanych inicjatywach jak Krucjata Wyzwolenia Człowieka i Ruch Prawda – Krzyż – Wyzwolenie.

Charyzmat katechumenatu, czyli: odkrycie drogi formacji autentycznych chrześcijan i uczniów Pana we wspólnocie lokalnej. Wypracowana w Ruchu metoda formacji deuterokatechumenalnej, dla młodzieży i dorosłych, bazująca na ewangelizacji a prowadząca do diakonii czyli aktywnego zaangażowania się w proces budowania i w życie wspólnoty lokalnej – parafii, jest szczególnym darem, którym może on służyć tym wspólnotom.

Charyzmat liturgii, czyli: odkrycie źródła i szczytu życia Kościoła. Dar zrozumienia i przyjęcia pełnej i autentycznej liturgii odnowionej przez Sobór Watykański II, bazującej na odnowionej eklezjologii i teologii liturgii, ujmującej ją jako źródło i szczyt życia Kościoła i jako epifanię i sakrament Kościoła – Wspólnoty, jest kolejnym charyzmatem Ruchu, którym może on służyć wspólnotom lokalnym. Wspólnoty Ruchu przyczyniają się do budowania żywego Kościoła w parafiach przez kształtowanie żywych zgromadzeń liturgicznych w oparciu o wierność wobec słowa Bożego i poprawnie odczytane znaki liturgiczne.

Charyzmat Chrystusa-Sługi i diakonii, czyli: odkrycie drogi do budowania Kościoła-wspólnoty i jedności wszystkich chrześcijan. Bazując na chrystologii Chrystusa-Sługi i na idei chrystocentrycznej diakonii, Ruch wychowuje swoich członków, poprzez ewangelizację i deuterokatechumenatu, do wejścia w życie Kościoła we wspólnotach lokalnych w postawie zaangażowania i współodpowiedzialności, co wyraża się w przejęciu różnego rodzaju diakonii.

Charyzmat „domowego kościoła”, czyli: odnowy rodzinnego katechumenatu i rodziny jako „eklezjoli”. „Kościół Domowy” przedstawia pełną realizację charyzmatu Światło-Życie” w odniesieniu do wspólnoty małżeńskiej, do wspólnoty rodzinnej. Tak jak w każdej osobie ludzkiej musi się dokonać synteza polegająca na jedności pomiędzy światłem, czyli poznaniem, a naszą egzystencją, naszym życiem, tak musi się ona dokonywać we wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej. Wówczas małżeństwo i rodzina chrześcijańska mogą się rozwijać i wzrastać jako rzeczywistość eklezjalna, jako Kościół (jako „Eklzjola”). To jest dar, który wymaga odpowiedzi, wymaga kształtowania we wspólnocie małżeńskiej i niesienia go dalej.

Charyzmat Żywego Kościoła, czyli: odkrycie Communio jako syntezy eklezjologii Vaticanum II. Ruch widzi siebie i realizuje siebie nia obok Kościoła ale w Kościele, widzianym konkretnie w znaku wspólnoty lokalnej.

Charyzmat Niepokalanej, Matki Kościoła, czyli: odkrycie tajemnicy głębi – w Chrystusie i Kościele. Dążenie do odtwarzania postawy Niepokalanej w Jej oddaniu się Chrystusowi w wierze i miłości, jest istotnym dążeniem Ruchu Światło-Życie i przez realizację tego dążenia staje się on „oazą owego Życia”, Kościołem żywym i życiodajnym.

Charyzmat jedności, czyli: odkrycie tajemnicy Ducha Świętego. Ruch Światło-Życie pojmuje siebie jako dar Ducha Świętego dla budowania Kościoła czyli jako charyzmat. O tyle możemy uważa i ufać, że jesteśmy poddani działaniu Ducha Świętego, o ile będziemy trwali na drodze jedności, Duch Święty jest bowiem zasadą jedności Kościoła. To dążenie do jedności musi się wyrażać stale na kilku płaszczyznach: jako dążenie do jedności w samym Ruchu, w stosunku do jego diakonii i do innych wspólnot i członków Ruchu; jako dążenie do jedności z hierarchią Kościoła, która ma być znakiem i sprawdzianem jedności w Duchu; jako dążenie do jedności z innymi ruchami odnowy w Duchu Świętym; jako dążenie do jedności z chrześcijanami innych Kościołów przez popieranie wysiłków ekumenicznych; wreszcie jako dążenie do jedności z całym światem, ze wszystkimi ludźmi poprzez ewangelizację oraz posługę – diakonię wyzwolenia i miłosierdzia.

Ks. Franciszek Blachnicki

Duchowość Ruchu Światło-Życie

Jeżeli chodzi o duchowość Ruch Światło-Życie to wszystko wpisane jest  znak krzyża symbol „Fos-Zoe”. Zawierający on w sobie najbardziej podstawową zasadę życia chrześcijańskiego – jedność wiary i życia z wiary. Jest to też znak Chrystusa, w którego życiu najpełniej objawiło się światło miłości Boga i Jego zbawczego planu. Jest on również wezwaniem do całkowitego oddania się Jezusowi i obwołanie Go Panem i Zbawicielem. Wszystko to po to aby wraz z Nim budować Kościół Żywy, poczynając od tego Kościoła, który jest w człowieku, aby umarł „stary człowiek” i narodziła się „NOWY” . Dalej przekreślanie siebie , aż do zjednoczenia na wzór Maryi z Chrystusem w godzinie Krzyża. Znak „Fos-Zoe” jest również znakiem mocy, mocy Ducha Świętego, która dokonuje w człowieku tego, co dla jego naturalnych sił jest niemożliwe – sprawia w nim jedność światła i życia. Idea zawarta w symbolu „Fos-Zoe” określa postawy członków Ruchu Światło-Życie, ich sposób przeżywania modlitwy, liturgii oraz obecności w Kościele i w świecie. Jest równocześnie metodą – drogą, umożliwiającą realizację przedstawianych treści.

Praktyki i wymagania życia duchowego.

Umacnianiu i pogłębianiu oraz wyrażaniu omówionej duchowości służą praktyki życia wewnętrznego i wspólnotowego, do których należą:

• codzienne oddanie się Niepokalanej, Matce Kościoła i Chrystusowi Słudze;
• modlitwa – codzienna i osobista tzw. Namiot Spotkania i rozważanie tajemnic różańca świętego;
• uczestnictwo w modlitwie liturgicznej Kościoła – przynajmniej jutrznia i nieszpory, o ile możliwe we wspólnocie;
• jak najczęstsze uczestnictwo w Eucharystii;
• codzienne czytanie Pisma św., i przyjmowanie Słowa Bożego jako słowo życia;
• stałe pogłębianie wiedzy religijnej;
• jak najczęstsze korzystanie w wierze z daru odpuszczenia grzechów czy to przez praktykę żalu doskonałego („duchowego oddychania”), czy przez przyjmowanie sakramentu pojednania;
• zachowanie całkowitej abstynencji od alkoholu i tytoniu;
• dzielenie się dobrami materialnymi z potrzebującymi;
• uczestnictwo (przynajmniej raz w roku) w jakiejś oazie – dla pogłębienia własnej formacji lub dla pełnienia posługi;
• regularne uczestnictwo w dniach wspólnoty swojego rejonu oraz w oazie modlitwy;
• regularne, zasadniczo cotygodniowe uczestnictwo w spotkaniach grupy formacyjnej lub diakonijnej, w skład której się wchodzi.

Podejmowanie powyższych wymagań jest warunkiem i wyrazem żywotności i wierności każdego członka wspólnot Ruchu Światło-Życie wobec Chrystusa i Jego Ducha. Wdrażanie w nie dokonuje się w ramach procesu formacyjnego.