Po czym je poznać? Odpowiedź daje dzisiejsze Słowo.

1. "Odzienie Jezusa stało się lśniąco białe, tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła".

Te chwile są nie do podrobienia. Są absolutnie darmową, niesprowokowaną niczym łaską.

Moje góry Tabor są "zbyt dla mnie wysokie" (por. Ps 61), tylko Bóg może mnie tam wprowadzić.

Wszelkie zaś próby przejęcia przeze mnie kontroli nad moimi Przemienieniami są mniej więcej tak nieadwkwatne, jak Piotrowa chęć zamknięcia Gości z Nieba w namiotach.

Jedyna odpowiedź, która pasuje do tych łaskawych chwil to "Rabbi, dobrze nam tu być".

2. Druga cecha tych chwil to wyraźne słyszenie Głosu Bożego.

Bóg mówi tam do mego serca w sposób nie pozostawiający wątpliwości co do Niebiańskiego pochodzenia Jego orędzia, przekonując moje serce o prawdziwości tego wszystkiego, co powiedział mi w Swoim Słowie - Jezusie, którego "mam słuchać".

3. I wreszcie moje góry Tabor zawsze ukierunkowane są na lepsze przeżywanie "szarej codzienności".

Jezus nie zostawia mnie w kręgu nadzwyczajności, ale sprowadza mnie na moje niziny, gdzie już nie widzę blasku, ale "samego tylko Jezusa".

Wiem jednak odtąd, Kim On Jest.

Wiem, że trwając przy Jego "mocniejszej, prorockiej mowie" jestem na dobrej drodze - jedynej Drodze Zbawienia Obydwu Testamentów, o czym zapewnia mnie obecność Mojżesza i Eliasza.

Dzięki Górom Tabor niziny nie są już takie same.

Maryjo, totus Tuus!