Szczególnie bliskie ludziom duchy, które Bóg przeznaczył do opieki nad nimi „na wszystkich ich drogach” to święci Aniołowie Stróżowie. Ich będziemy czcić 2 października.

Z całą pewnością więcej o nich nie wiemy, niż wiemy. Bez wątpienia także nasza relacja z nimi, dopóki żyjemy na ziemi, zawsze będzie naznaczona pewną nierównomiernością, bo przecież oni nie spuszczają nas z oka (oczywiście rozumianego metaforycznie) i „myślą” o nas nieustannie, a my ograniczamy często pamięć o nich do odmówionej raz na jakiś czas nauczonej przez katechetkę albo babcię rymowanej modlitwy „Aniele Boży, Stróżu mój…”

Nie sądzę jednak, by było to kiedykolwiek powodem do wyrzutu z ich strony – ich przyjaźń, którą nas obdarzają, jest doskonała i nastawiona w 100% altruistycznie.

Dopiero po śmierci dowiemy się, jak wiele im zawdzięczamy. Zaś w wieczności będziemy się wraz z nimi radować obecnością Boga przez całe wieki.

Tymczasem warto się im nieustannie powierzać. Ich opieka – czego dowodem są liczne świadectwa – nie ogranicza się przecież tylko do prowadzenia nas ku zbawieniu wiecznemu, ale także obejmuje ogromną i delikatną troskę o to, by droga do tego zbawienia prowadząca również nie była pozbawiona godnej dziecka Bożego jakości.